nueve: vivir mi vida

Barcelona, 2018 r.  

Cała ta farsa z fiestą minęła, a nasi chłopcy wrócili do Barcelony. Dziś też wrócili do domu Xavi z Nurią i Ikerem.

 Siedziałam w kawiarni i czekałam na Blancę i Dulce, z którymi się umówiłam. Razem z Cunillerą byłyśmy ciekawe reakcji Isco, którego wczoraj przytargał tu ze sobą De Gea. Pierwsza pojawiła się uśmiechnięta Dulce. Przywitała się i usiadła naprzeciw mnie, wtedy kelnerka przyniosła moje cappuccino, a dziewczyna poprosiła o mrożoną kawę.

   - Zabalowaliście wczoraj z Marciem, co? - zaśmiałam się.

   - Nie no, a czemu? - spojrzała na mnie, lekko się rumieniąc.

   - Bo wczoraj wieczorem Nuria do ciebie dzwoniła, nie odbierałaś to zaczęłam się śmiać, żeby dała ci spokój, bo pewnie gratulujesz Bartrze karnego. Od razu zaprzestała - wyszczerzyłam się, a ona pokazała mi język.

   - Lepiej powiedz co z Blancą. Przyjdzie? - zapytała.

   - No tak i nawet już jest - uśmiechnęłam się, patrząc na drzwi wejściowe. Właśnie w nich pojawiła się dziewczyna, a tuż obok niej kroczył zadowolony madrycki pomocnik.

   - Cześć wam - uśmiechnęła się u ucałowała nas w policzki.

   - Witam drogie panie - odezwał się wyszczerzony Alarcon. - Przyprowadziłem wam moją Blancę i uciekam, bo umówiłem się z chłopakami. - kiwnął głową i delikatnie pocałował Sanchez. Pomachał nam jeszcze i wyszedł.

   - No to opowiadaj - wyszczerzyłam się, patrząc na dziewczynę.

   - Dokładnie! Mów jak Isco zareagował na dzidziusia! - dorzuciła Dulce.

   - Dziewczyny, wszystko po kolei! - zaśmiała się. - Gdy tylko przyjechał z Davidem do mieszkania, zdziwił się co ja właściwie tutaj robię, ale się cieszył, że jestem. Później zabraliśmy moje rzeczy i pojechaliśmy razem do hotelu. Tam usiadłam naprzeciw niego, złapałam go za rękę i powiedziałam, że zostanie ojcem.

   - Rozumiem, że padł z wrażenia? - wtrąciłam jej rozbawiona.

   - A właśnie, że nie - zaśmiała się. - Był w szoku, to było po nim widać, bo zaniemówił, ale po chwili przyłożył dłoń do mojego brzucha i uśmiechnął się, powtarzając cicho, że zostanie ojcem.

   - Jak słodko! - pisnęła Cunillera.

   - I wy też zagłuszaliście sąsiadów jak Marc z Dulce? - wyszczerzyłam się i wtedy tamta rzuciła we mnie zmiętą serwetką.

   - Ty może lepiej nam powiedz kiedy ty będziesz z kimś zagłuszać sąsiadów? - zaśmiała się dziewczyna obrońcy.

   - No właśnie, Ari! - dodała Blanca. One się teraz zmówiły, tak?!

   - Na razie jakoś nie mam zamiaru - pokręciłam głową.

   - My ci zaraz tu narzucimy ten zamiar! - uniosła się Dulce. - Mało tu paraduje wolnych ciasteczek?! Masz tu samotnego Jonathana, Davida, Rafę, a teraz też nawet i Thiago! - śmiała się, a gdy wypowiedziała ostatnie imię zrobiło mi się jakoś dziwnie, a Blanca zerkała na mnie.

   - Jest problem, Dul - wzruszyłam ramionami ze skwaszoną miną. - Jest problem, no bo ja już ich wszystkich pokochałam jak braci - puściłam do niej oczko. Bo co miałam?! Oczywiście z De Geą, Rafinhą i Joną tak było, ale ze starszym Alcantarą już niekoniecznie... - Zawsze mogę wstąpić do zakonu - pokazałam im język.

   - No na pewno! - wyśmiała mnie Sanchez. - Nie oddamy cię! O nie! Nie wpakujesz się nam tu w habit! Nawet o tym nie myśl!

   - Dokładnie! Zobaczysz, zaraz ci tu kogoś wynajdziemy! - dodała Dulce.

   - Ale ja nie potrzebuję faceta, dziewczyny no! - spojrzałam na nie.

   - Tak, tak - pokiwały głową. - Ostatnio czytałam, że Morata znów jest wolny, zawsze możesz się zabrać z Blancą i Isco do Madrytu i bliżej go poznać. - poruszyła brwiami.

   - Albo Vazquez! Miałam okazję go poznać, jest fajny! - wyszczerzyła się Blanca.

   - Dziewczyny, przestańcie może, co? Znam obu tych kretynów, są w porządku i nic im nie brakuje, ale nie! Ja się cieszę, że innym wychodzi. Na przykład jej, o! - wskazałam na drzwi, przez które właśnie weszła Maite i uśmiechnięta właśnie szła do naszego stolika.

   - Witajcie, kochane - ucałowała każdą z nas w policzek i usiadła na czwartym, wolnym krześle.

   - Co ty taka uradowana? - zapytała ją Dul.

   - Bo za trzy tygodnie, o tej porze, będę już żoną Martina. - wyszczerzyła się.

   - A wy czasem nie planowaliście zimowego ślubu, tuż przed sylwestrem? - zdziwiłam się.

   - Bo tak miało być, ale nastąpiła mała zmiana planów. W grudniu to już pewnie nie zmieściłabym się w żadną sukienkę, no może w worek po kartoflach. - zaśmiała się.

   - To znaczy, że... - zamyśliła się Dulce.

   - Że Montoya i Alarcon juniorzy będą rówieśnikami. - uśmiechnęłam się szeroko i przytuliłam, siedzącą obok mnie Dominguez. - Gratuluję, kochana!

   - Dziękuję, ale zaraz... - zmarszczyła brew. - Alarcon junior?

   - Dokładnie, ja też jestem w ciąży. - uśmiechnęła się Blanca.

   - To świetnie i również gratuluję - odparła Maite. - Martin chodzi dumny jak paw, Isco pewnie też?

   - Chodzi, chodzi. Już tu dziś był się zaprezentować, rozłożył ogon i błyszczy - zażartowałam.

   - A ja się cieszę, bo to oznacza, że za te trzy tygodnie znów się tu zobaczymy. - uśmiechnęła się Blanca.

   - A kiedy wyjeżdżacie? - zapytała Dulce.

   - Zostaniemy jeszcze kilka dni, później polecimy do Malagi, do rodziców Isco, potem do Manchesteru po resztę moich rzeczy i powrót do Madrytu. - wytłumaczyła.

   - Ale dobrze wyszło z tą ciążą, bo w końcu koniec tego waszego chorego związku na odległość - pokręciłam głową.

   - Gorzej z moimi rodzicami, gdy się dowiedzą o tym, że zostaję już w Hiszpanii, prawdopodobnie na stałe.

   - E, zrozumieją! - Maite machnęła ręką. - A teraz dziewczyny, mam ochoty na dobry deser lodowy! Zaczekajcie, kupię nam! - wyszczerzyła się i ruszyła w kierunku lady.

   Musiałam iść na stadion, do biur. Dostałam rano telefon od Tito żebym przyszła, bo chce o czymś porozmawiać. Zanim weszłam do budynku, oczywiście musiałam zrobić mu kilka zdjęć. Przywitałam się z ochroniarzem, później z jedną z sekretarek, którą minęłam na jednym z korytarzy i dotarłam do gabinetu prezesa klubu. Zapukałam, a po chwili usłyszałam ciche - 'proszę'. Nacisnęłam na klamkę i pchnęłam drzwi. Zajrzałam do środka.

   - Jestem. Mogę? - zapytałam.

   - Tak, jasne - uśmiechnął się Katalończyk. - Wejdź. - dodał i wstał zza swojego biurka, a ja weszłam do środka i zamknęłam za sobą drzwi. - Mam do ciebie sprawę.

   - Zamieniam się w słuch - skinęłam głową, a ten wskazał na krzesło, bym usiadła. To zrobiłam, a on usiadł w swoim fotelu.

   - Chciałbym żebyś była głównym fotografem na jutrzejszej prezentacji. - powiedział spokojnie, a ja przełknęłam ciężko ślinę.

   - Ale przecież Javier miał... - zająknęłam się.

   - Miał, ale jego syn wylądował w szpitalu i nie bardzo może się pojawić.

   - A Paco? Paco przecież jest tu najlepszym fotografem! - broniłam się.

   - Paco jedynie może przesłać nam pozdrowienia z Ibizy. Jest tam teraz z rodziną. - westchnął i podparł się na łokciach o blat biurka. - Ari, posłuchaj. Ja domyślam się, że gdyby to był każdy inny piłkarz, wzięłabyś tę robotę. Zauważyłem to gdy nie chciałaś lecieć na finał z Bayernem. Chodzi o samego Thiago, prawda? - zapytał.

   - Nie, no - zaprzeczyłam. - Chodzi o to, że są ode mnie lepsi fotografowie! - dodałam szybko.

   - Jesteś młoda i masz dobre oko, talent do tego co robisz, więc jak to mówią: bujać to ja, a nie mnie... - spojrzał na mnie badawczo. - Ja pamiętam, że zanim ty wyjechałaś do Anglii, a Thiago do Niemiec to coś pomiędzy wami było. Nie zaprzeczaj, bo ja zawsze miałem na treningach oczy dookoła głowy i wiedziałem wszystko. Doszedłem do wniosku, że Xavi o niczym nie wiedział, mam rację?

   - Tak, ale nadal o tym nie wie - mruknęłam cicho, opuszczając głowę.

   - Nie obawiaj się, bo ode mnie się nie dowie... Ale poza tym, nie wnikam w to co się stało pomiędzy tobą i Alcantarą, bo to wasze sprawy, ale minęło już sporo czasu. Będziecie tu razem pracować i chyba czas jakoś się dogadać, co?

   - Tito, to trudne - jęknęłam.

   - Dlatego można zacząć krok po kroku, na przykład sesja na prezentacji. - uśmiechnął się.

   - To polecenie służbowe? - zapytałam, spoglądając na byłego trenera.

   - Ari, to na razie prośba. - przewrócił oczami. Tito był jaki był, wszystko chciał pozałatwiać w spokoju, polubownie i za to go szanowałam. Inny pracodawca postawiłby jasno sprawę, bez dyskusji, masz robić zdjęcia tu i tu. To też oczywiście wiedziałam, że było poleceniem, ale Vilanova rozegrał to po swojemu. - To jak? Widzimy się jutro? - uśmiechnął się, a ja ciężko westchnęłam.

   - Tak, będę w klubie od rana - skinęłam głową.

   - Dziękuję, Ariadna. Wiedziałem, że ty i twój brat zawsze byliście porządni i profesjonalni w tym co robicie - mówił.

   - Tacy się udaliśmy - uśmiechnęłam się i wstałam, to samo zrobił mężczyzna. - Do zobaczenia - dodałam, a on wyciągnął do mnie swoją dłoń. Uścisnęłam ją.

   - Do jutra - skinął głową, a ja udałam się do wyjścia. To była moja praca i nie mogłam się nie zgodzić. Normalna sesja, mam za nim chodzić i robić mu zdjęcia, na badaniach, gdy będzie podpisywać kontrakt, udzieli wywiadów i zaprezentują go na Camp Nou... To będzie większa połowa dnia. Ari, dasz radę! Normalna praca, ale z modelem, którego wolałabym unikać...

W drodze powrotnej do domu, spotkałam najpierw Jordiego, później De Geę. Obaj do mnie dołączyli i zaczęli wypytywać co u mnie i tak dalej, bo praktycznie odkąd wrócili, nie ma nigdy okazji do rozmowy z którymś z nich.

   - Tito poprosił mnie bym była głównym fotografem na prezentacji. - westchnęłam, gdy wchodziliśmy do domu mojego brata.

   - Zgodziłaś się? - zapytał David, rozglądając się po parterze. - Nikogo nie ma, że rozmawiamy na takie tematy?

   - Xavi zabrał rano młodego i pojechali do Terrassy, a Nuria po pracy miała iść z Dulce na zakupy - machnęłam ręką. - A co do tamtego, raczej nie miałam wyjścia, bo to po prostu było zlecenie z pracy.

   - Dasz radę? - zapytał Alba, opierający się o framugę wejścia.

   - Muszę Jordi, muszę - mruknęłam i zabrałam trzy szklanki oraz karton z sokiem. - Chodźcie, usiądziemy sobie na tarasie. - uśmiechnęłam się do przyjaciół i wyszłam pierwsza. Usiedliśmy na wiklinowych fotelach przy niskim stoliku, a tarasowe drzwi zostały uchylone. Nalałam do każdej ze szklanek trochę soku i postawiłam przy chłopakach. 

   - Znając ciebie, będziesz go tam ignorować, jedynie robić zdjęcia - uśmiechnął się lekko David.

   - Taki mam zamiar - skinęłam głową. - A poza tym, miałam z nim już jedną konfrontacje, w jego mieszkaniu... - mruknęłam pod nosem.

   - A co ty robiłaś w jego mieszkaniu? - Jordi zaczął się śmiać, a ja zmroziłam go wzrokiem.

   - Bo muszę przyznać, że dobrze zrobił, a dostał jeszcze ode mnie opieprz... - mamrotałam.

   - Ci dobrze? - wyszczerzył się bramkarz. - Dziewczyno, to ty jesteś wybredna, jak chłopak ci dobrze robi i dostaje za to zjebkę... - zacmokał i pokręcił głową, a ja już lekko podenerwowana zdjęłam z nosi swojego adidasa i cisnęłam nim w Davida.

   - Spieprzaj, De Gea - warknęłam na niego. - To nie chodzi o to - westchnęłam, a on oddał mi but z powrotem.

   - No więc jak się tam pojawiłaś? - zapytał spokojnie Jordi.

   - Byłam na tej osiemnastce co miałam robić zdjęcia. Tam poznałam kuzyna solenizantki, a on dosypał mi czegoś do drinka. Wtedy zobaczyłam tam Thiago, który przyjechał po swoją siostrę, bo tam była. Wtedy zaczęłam już nie kontaktować ze światem, a gdy rano się obudziłam, byłam w mieszkaniu Alcantary!

   - Na moje oko tam powinno paść słowo 'dziękuję', a ty go jeszcze opieprzyłaś... No, ale w waszej sytuacji to jakoś mnie nie dziwi. - mruknął De Gea.

   - Ale przynajmniej wiemy dlaczego gdy Thiago wrócił do Madrytu taki jakiś nieswój - zauważył Jordi, a ja spojrzałam na niego pytająco. - Taki mruk trochę był, nie w humorze po prostu. 

   - Dziwisz się? Dostał opieprz za to, że uratował swoją księżniczkę, a ona go zjechała za to - wyszczerzył się David. 

   - Chcesz znów oberwać? - spojrzałam na niego pytająco. - Nie jestem nią i nigdy nie byłam!

   - No tylko, że nadal o tobie myśli, a nawet gole dedykuje, jak na finale Ligi Mistrzów - odparł lewy obrońca. 

   - Jakoś mnie to nie interesuje, wiecie? - mruknęłam. - Niech zajmie się swoimi sprawami, a o mnie zapomni. Zabawił się mną trochę i okłamał. Niech spada! - mówiłam zła i wtedy usłyszałam jak wewnątrz domu coś spadło na ziemię. Zdziwiłam się i zerwałam z fotela, wbiegając do środka, a tam przy wejściu na taras stały Nuria i Dulce, a obok nich leżała zielona, plastikowa doniczka z rozsypaną dookoła ziemią.

   - No chyba dobrymi detektywami to my byśmy nie były, co siostra? - skrzywiła się młodsza, a za mną pojawili się Jordi i David. 

   - Ariadna, dlaczego nic nie mówiłaś o Thiago? - zapytała moja bratowa, patrząc na mnie. 

   - No, bo... - zająknęłam się i wtedy któryś z chłopaków poklepał mnie po ramieniu. 

   - Ja już chyba pójdę, bo wiecie... Moja świnka morska została sama w domu i tak dalej... Powinienem je w klatce wysprzątać, o! - powiedział bramkarz i pocałował mnie w policzek po czym tak samo pożegnał się z żoną swojego trenera i jej siostrą. 

   - A ja mu chyba pomogę! - dorzucił Alba i zrobił to samo co jego poprzednik. Obaj wyszli, zostawiając mnie z siostrami Cunillera. 

   - Więc chyba czeka was krótka historia - westchnęłam i spojrzałam na nie. Teraz nie ma odwrotu. Musiałam im o tym opowiedzieć, bo coś usłyszały z mojej rozmowy z piłkarzami. 

***

Wczorajszy mecz - piękny karny Leo i cudowna bramka Daniego *.*